Η κρήνη, χωρητικότητας 350 κυβ.μ., είναι  η μεγαλύτερη ώς τώρα στην Ελλάδα, και ένα από τα σπουδαιότερα δείγματα αστικής κρήνης του ελλαδικού χώρου. Αποτελεί τον καταληκτικό κόμβο ενός υδρομαστευτικού αγωγού που οδηγούσε το νερό στην πόλη των Μεγάρων. Σύμφωνα με την μαρτυρία του Παυσανία (Ι, 40, 1) κτίστηκε από τον τύραννο Θεαγένη (6^ο αιώνα π.Χ.). Κατά τις σημερινές απόψεις, χρονολογείται στο πρώτο τέταρτο του 5ου αι. π.Χ.

Σύμφωνα με τις μελέτες του καθηγητή Hermann Diels, που στηρίζονται στην αναφορά του Αριστοκλή, μουσικολόγου του 2ου αιώνα π.Χ., το ωρολόγιο αυτό έχει τη μορφή μιας μεγάλης κλεψύδρας. Αποτελείται δηλαδή από δύο κατακόρυφα δοχεία και μία στεγανή κοίλη βάση, συνδεδεμένα μεταξύ τους με υδραυλικό σιφώνιο.

Η αιολόσφαιρα του Ήρωνος αξιοποιεί την πίεση του ατμού και την μετατρέπει σε κινητήρια περιστροφική δύναμη. 

Αυτό το διπλό αυτόματο της ελληνιστικής εποχής, συνδυάζει (προμελέτη Θ.Π. Τάσιου) δύο μηχανισμούς αυτομάτων:

Α) Φίλωνος του Βυζαντίου: “Διαλείπουσα κρήνη υπό  μορφήν Θεραπαινίδος”, στο “Βιβλίον πνευματικών και υδραυλικών μηχανών” periodical

Β) Ήρωνος του Αλεξανδρέως: “Κινητόν Αυτόματον”, από το βιβλίο “Περί Αυτοματοποιητικής”

Ο πρώτος μηχανισμός (μελέτη-κατασκευή Σ. Οικονομόπουλος) περιλαμβάνεται στο εσωτερικό του κορμού, ο δε δεύτερος (μελέτη-κατασκευή Μ. Κορρές) είναι ενσωματωμένος στο κάτω της οσφύος τμήμα του ξύλινου αγάλματος (σχέδια-κατασκευή Μ. Κορρές).

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων ήταν ένας αναλογικός υπολογιστής εκπληκτικής τεχνολογίας. Κατασκευάστηκε περισσότερο από 2.000 χρόνια πριν και χρησιμοποιείτο για τον ακριβή υπολογισμό της θέσης του ήλιου, της σελήνης και πολύ πιθανώς, των πλανητών, στον ουρανό.

Η Τριήρης υπήρξε αναμφίβολα το πιο γνωστό πολεμικό πλοίο της ελληνικής αρχαιότητας, που κυριάρχησε στην ανατολική Μεσόγειο για πολλούς αιώνες. Στην πιο εξελιγμένη της μορφή είχε μήκος 37μ., πλάτος 5,20 μ., βύθισμα 1,50μ., και εκτόπισμα 70 τόνους.

Η σκηνογραφία  αποδίδεται από τον Αριστοτέλη στον Σοφοκλή. Με τη βοήθεια της προοπτικής συνδυάζονταν γραμμές της εικόνας των σκηνικών με πραγματικά στοιχεία του σκηνικού οικοδομήματος για να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση αληθινών κτηρίων.

Ο καταπέλτης ήταν ένα πολεμικό μηχάνημα ικανό να εκτοξεύει μεγάλη βέλη ή ακόντια ή σφαιρικούς λίθους σε μεγάλες αποστάσεις (της τάξεως των 200μ). Ήταν συντεθειμένος από ένα ισχυρό τόξο τοποθετημένο σε οριζόντια θέση, του οποίου η γερή χορδή τεντώνονταν προς τα πίσω με μηχανικό τρόπο (με ένα σύστημα μοχλών και στροφάλου). Έτσι αποθηκευόταν καμπτική και αξονική ενέργεια, οι οποίες απελευθερούμενες εκτόξευαν το βλήμα.